40 Dagen – Dag 9

We kijken naar onze schaduwen tot ze verdwijnen
Ze rekken zich uit over het asfalt en de stenen
tot ze gedwongen worden muren op te klimmen
Onze voeten staan al in een grotere schaduw
Langzaam slokt een andere muur ons van achteren op
Daarna worden alle schaduwen één en overal

Ik fantaseer dat ik op een uitgestrekte prairie sta
En dat wanneer de zon de westelijke horizon raakt,
mijn schaduw tot aan de oostelijke horizon reikt
Ik heb vrienden die mij vertellen dat het zo niet werkt
dat ze daar de verbeeldingskracht voor missen
Al zeggen ze dat laatste niet, maar dat denk ik dan

Laat een reactie achter

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *