Het gouden veld vol van lentekinderen
De warme herfstwind ruist door hen heen
Zij kennen alleen de zomerzon
Spoedig daalt de winterkou neer uit het noorden
En luidt het gezeisde einde in
Zoals in de profetie van de betekenisloze God
Hun waker en beëindiger
Uit zijn golfplaten kooi daalt neder
De engel des doods
Ronkende moloch van staal en olie
De miljoenen vallen voor zijn messen
Weerloos tegen het draaiende ijzer
Dat niet stopt voordat de taak volbracht is
“Immer sollen Sie durchmarchieren”
Opgeslokt en uitgespuwd in een massagraf
Voortkruipend over dat wat hulpeloos achterblijft
Nu vervreemd van de geboortegrond
Meegenomen naar een doods land
Gebouwd uit elektriciteit en beton
Samengebracht met anderen
Ontdaan van alles behalve hun kern
Vermalen tussen de kaken van zielloze machines
Niet langer de stenen van windmolens
Maar gedreven door de brandende kolen van de aarde
Verbrijzeld en verdronken
Gecorrumpeerd met de laagste vorm van leven
Gekneed als levensklei tot een arbitraire vorm
En dan, de ovens in – Oh! de ovens in