Alles breekt

De dichter zucht over het blanke papier
Een schonere afspiegeling van zijn troebele geest
In zijn ogen was een kladje met duizenden
uitgegumde potloodwoorden beter geweest
Dat de lezer kon zien dat er zoveel geschreven was
waarvan niets de moeite waard
en dat uiteindelijk alles onbegrijpelijk was geworden

Soms denkt hij dat de woorden hem verlaten hebben
Dat hij er teveel neergepend heeft
Eeuwig gemaakt en weggegeven
aan de wereld der interpretatie
Dan valt hij in slaap op het blad
net zo wit als zijn kussen
Een parallel die hem niet ontgaat

in samenwerking met Emma van Buuren, die de eerste zin bedacht

Niemand hier is blond,
behalve het bier
Niets hier is Iers,
behalve de naam
Er wordt slechts Guinness gedronken
door verwarde Latino’s
die net als wij
even hun thuisland kwijt zijn

Vanavond verf ik mijn gezicht in oorlogstinten
niet om ten strijde te strijden, maar om mijn gezicht te verbergen
Zoals indianen transformeerden van
gewone mensen in bovennatuurlijke strijders
Zo vind ik vrijheid in mijn verborgen gelaat

Wat niemand accepteert van een burger op straat
is volledig aanvaardbaar van een onbeschaafde woesteling
Dit wilde beest, deze barbaar,
mag drinken tot hij neervalt, versieren met kracht,
achterlaten wie hij eerder die avond vond

Ik draag een masker en maak mijzelf
een ander persoon om tegen een andere maatstaf gehouden te worden
Wie vrij wil zijn moet zichzelf achter laten
weer een verkeerd geïnterpreteerde Oostere wijsheid
maar dat maakt het niet minder waar

Vijf jaar na die reis zijn mijn gedachten terug
bij de stoffige bergstad Mpika
Ook toen leefde ik tussen de keerkringen
in het Afrikaanse Zambia
In volle overtuiging kan ik nu zeggen
vanuit het metropole Bogotá
Het maakt niet uit hoe diep je in de tropen zit,
op de evenaar als Colombia
als je op twee kilometer boven de zee leeft
is er kans op hypothermia