De dood van de auteur was betekenisloos
tot een stille gast uit de hoek van de zaal
– een verloren neef van zijn moeders kant,
wellicht drie keer gesproken in zijn leven –
opmerkte dat de bloemen een zeker blauw waren
dat hem aan zijn jeugd deed denken
onbezorgdheid tot zijn vader gewelddadig werd
en de kleur overging in de geur van alcohol
De mensen moesten huilen
40 Dagen – Dag 10
De maandagen schakelen zich aaneen in obscure verhalen
Om de week een nieuw begin aan een achtergelaten eind
Waar het naartoe gaat weten ze niet, de vijf om de tafel
Slechts de zesde aan het hoofd heeft enig idee van toekomst
Maar ook hij improviseert de details en de gangen en tanden
De werkelijke goden zijn twintigzijdig en elke avond grillig
40 Dagen – Dag 9
We kijken naar onze schaduwen tot ze verdwijnen
Ze rekken zich uit over het asfalt en de stenen
tot ze gedwongen worden muren op te klimmen
Onze voeten staan al in een grotere schaduw
Langzaam slokt een andere muur ons van achteren op
Daarna worden alle schaduwen één en overal
Ik fantaseer dat ik op een uitgestrekte prairie sta
En dat wanneer de zon de westelijke horizon raakt,
mijn schaduw tot aan de oostelijke horizon reikt
Ik heb vrienden die mij vertellen dat het zo niet werkt
dat ze daar de verbeeldingskracht voor missen
Al zeggen ze dat laatste niet, maar dat denk ik dan
40 Dagen – Dag 8
Rik’s gedicht van vandaag vind je hier
Ik herinner me grotere leugens
uit een kleinere wereld
Nu de wereld groter is
zijn die leugens kleiner
Ik voelde me altijd even groot
maar ik mis de boomstammen
die later benen bleken te zijn