Categorie: Kliffen
Jonge, ruwe gedichten, uit een woeligere periode van mijn leven. Zoals de zee kapot slaat op de kliffen, zo proberen deze gedichten te breken met het heden en verleden – vooral met enkele oud-geliefden. Er is hulpeloosheid, frustratie, maar ook arrogantie en boosheid. Het is niet altijd duidelijk wie de klif is, en wie de zee.
Uitgaan Is Maar De Helft Van De Tijd Leuk (Dit Is Niet Die Helft)
Mijn zicht wordt weer helder rond een uur of twee Volgens mij draaien ze een nummer van The Prodigy Het stampt goed door, op de dansvloer maaien armen en schopp...