De zon staat op het punt te sterven
en ik denk alleen maar aan jou
niet wetend, waar ik moet beginnen
Wellicht bij je lange, golvende haar,
je lach, helderder dan alle anderen
of je ogen, die stralen als de maan?
Beter, misschien, je scherpe geest
die al mijn karige talenten overschaduwd
en me keer op keer verbaasd
Ik zou nogmaals een levenscyclus
van de Aarde nodig hebben, zes biljoen jaar
alleen maar om je huid te leren kennen
En wanneer al je cellen zich hernieuwd hebben
begin ik weer van voren af aan
Fuck meid, ik zou alles aan jou
nog een eeuwigheid willen
zien, voelen, ruiken,
observeren, bestuderen,
maar de wereld gaat dood.
De bomen verschrompeld
De aarde leeggetrokken
De zee volgepompt
De tijgers vermalen
De dolfijnen geharpoeneerd
En de zon staat op het punt te sterven
De tijd dringt voor onze schoonheid,
alles wat over zal blijven is ratten en raven
Maar we moeten niet dwalen in verdriet
of weeklagen over een toekomst
die nog niet hier is
Wat wie zijn wij, als we niet
de scheppers van ons eigen lot zijn?
En hoewel de buitenwereld niet langer
is wat wij wensen dat die zou zijn
biedt ik nog één laatste illussie
We zijn niet de laatste mensen op aarde
en zeker niet de eerste,
maar voor één nacht
kunnen we dat wel zo laten lijken