Monoliet

Één nacht mocht je hebben,
minder zelfs dan dat.
Je ramde een indruk in mijn geheugen
als een heipaal op zachte grond.
Een permanente gravure
in de grijze massa van mijn brein,
als ware die geëtst in koper.
Hier torent een stalen monument aan het verleden
waaraan het heden nooit kan tornen.
Jij streelde me, verleidde me,
terwijl je mij dwong
mijn geweten af te tasten.
Fuck jou,
laat me nu eindelijk
eens met rust.

Laat een reactie achter

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *