Kom Thuis, Duisternis
Kom thuis, duisternis van je eeuwige zoektocht voorbij de horizon. Er zal altijd meer licht schijnen in de hemelen dan je op kan slokken.
Categorie: Kliffen
Jonge, ruwe gedichten, uit een woeligere periode van mijn leven. Zoals de zee kapot slaat op de kliffen, zo proberen deze gedichten te breken met het heden en verleden – vooral met enkele oud-geliefden. Er is hulpeloosheid, frustratie, maar ook arrogantie en boosheid. Het is niet altijd duidelijk wie de klif is, en wie de zee.
Je Kunt Alleen Maar Zinken (Doe Dat Ook)
Al mijn woorden aan jou, maar vooral ook mijn hart rotten weg in een waterig graf. Ondiep en gevuld met de resten van dode rozen, misplaatst, buiten hun perken,...
Wat We Samen Hadden (Niets)
Dus we zullen neuken, neuken, neuken. Schreeuwend, kreunend, zwetend. Omdat er verder niets te doen is en we het moment uit willen stellen waarop we beseffen da...